Toplotni broj svećice je mera brzine odvođenja toplote sa vrha svećice i iskazana je brojem u oznaci tipa svećice. Tzv. tople svećice imaju niži toplotni broj, time manje odvođenje toplote sa vrha i namenjene su motorima kod kojih se mogu očekivati umerena toplotna opterećenja. Nasuprot njima, hladne svećice mogu brže da odvode toplotu i imaju viši toplotni broj, pa su prema tome namenjene ugradnji u toplotno opterećenije motore.
U oznaci tipa svećice kriju se podaci vezani za toplotni broj, prečnik i dužinu navoja, oblik elektroda i podaci o materijalima od kojih su sačinjene, kao i neke druge relevantne informacije.
Radi tumačenja oznaka i izbora svećica koriste se katalozi i uporedne tabele različitih proizvođača, jer oznake svećica nisu unificirane.
Viši toplotni broj od predviđenog (hladna svećica) neće imati kobne posledice po motor osim zaprljanja svećica.
Ali, niži toplotni broj (pretopla svećica za taj motor i njegove uslove rada) može dovesti do teških oštećenja motora, kao što je progorevanje čela klipa usled abnormalnog sagorevanja.
Važno je znati da svećice ne proizvode toplinu kao što većina misli, nego je otklanjaju. Svećica radi kao prenosnik topline tako da odvodi neželjenu toplotnu energiju od komore za sagorevanje u sistem za hlađenje. Toplotna vrednost se definise kao mogućnost svećice da rasprši toplinu.
Toplotna vrednost svećice nema nikakve veze sa voltažom koja prolazi kroz svećicu. Mera toplotne vrednosti se određuje sa nekoliko faktora: dužinom središnjeg keramičkog izolatora, mogučnošću upijanja i prenošenja topline i materijala od kojih je napravljena centralna elektroda.
Radni vek svećice – kada ih zameniti?
Na intenzitet habanja bočne i centralne elektrode svećice utiču materijal od kojeg su načinjene, vrsta motora i radni uslovi. Prva faza habanja svećice je zaobljenje ivica elektroda, a zatim dolazi do povećavanja zazora. Zato sa pređenim kilometrima počinje da raste napon potreban za nastanak varnice, opterećujući elemente sistema za paljenje. Proizvođači svećica tvrdi da je normalno povećanje zazora zbog habanja od oko 0.10 do 0.15 mm na pređenih 10000 km.
Svećice kakve danas poznajemo na prvi pogled ne razlikuju se mnogo od prvih svećica, koje su svetlo dana ugledale dvadesetak godina pre pojave prvog automobila.
Intervali zamene klasičnih svećica koji se preporučuju, u zavisnosti od vrste vozila su: Automobili 15.000 – 20.000 km gradski automobili 7.000 – 10.000 km Motocikli 3.000 – 5.000 km
Naravno, drugačiji oblici i materijali elektroda svećice čine da njihov vek bude duži, prema navodima proizvođača. U svakom slučaju, svećice se moraju zameniti pre nego što počne izostajanje paljenja u pojedinim cilindrima. To ne znači samo pad snage nego i povećanje potrošnje goriva.
Korišćenje svećica do kraja njihovog radnog veka nije ekonomski opravdan jer nesagorelo gorivo i produkti nepotpunog sagorevanja mogu oštetiti katalizator, čija cena mnogostruko nadmašuje cenu jednog kompleta svećica.
Zazor svećica i njegovo podešavanje
Zazor svećice je najmanji razmak između bočne i centralne elektrode. Zazor se podešava pomeranjem bočne elektrode, ukoliko je to predviđeno. Manji ili veći zazor od potrebnog loše utiče na rad svećice, time i samog motora. Merenje zazora može se uraditi sa lisnatim merilom (špijunima).
Veći zazor kod svećica koje imaju bočnu elektrodu iznad centralne, može se smanjiti laganim kuckanjem vrha svećice o čvrstu i čistu podlogu. Povećanje zazora je malo složenije i iziskuje primenu sile, ali tako da se nikakav alat ne odupire o keramički izolator niti centralnu elektrodu.
(http://www.brisk.rs/)
